O tym, jak dziedziczymy traumy pokoleniowe

To co ukryte, przysparza cierpienia. Potomkowie stają się ofiarami sytuacji, o których nic nie wiedzą i nieświadomie odtwarzają skrywane rodowe historie, gdyż „to co pogrzebiesz w swoim ogrodzie, wyrośnie w ogrodzie twojego syna”. Trauma międzypokoleniowa jest jak korzeń, który mocno się trzyma i ma tendencje do powielania wciąż tych samych zachowań. Próby wymazania z pamięci, wykreślenia tego, co się wydarzyło, tego co było traumatyczne lub zawstydzające, pozostawiają ślady, „negatyw”, który przekazany i narzucony spadkobiercom, zarówno tym pojedynczym, jak i całej grupie, w postaci nieczytelnej prehistorii, będzie ich oddzielał od poprzednich pokoleń. To, co nie może zostać wyobrażone, przedstawione, powiedziane: milczenie, białe plamy, utracone obiekty przodków, traumy, głęboka żałoba niemożliwa do zniesienia, zostaje mimo wszystko przekazane następnej generacji, tworząc „ślady niepamiętane”, narzucające się na różne sposoby i dokonujące przemocy” (Granjon, 2007).

Epigenetyczne dziedziczenie traumy

Jak pokazują badania przeprowadzone na zwierzętach oraz z udziałem ludzi, na rozwój i funkcjonowanie każdego z nas wpływają przeżycia naszych przodków. Nauka, która bada wpływ dziedziczenia traumy określana jest jako epigenetyka. Prof. Jaśko-Ochojska (2016) stwierdza, że oprócz dziedziczenia genów, dziedziczymy także pamięć o lęku, skłonność do różnego rodzaju zaburzeń psychicznych, jak również skłonność do chorób somatycznych. Szkodliwe dla naszego organizmu czynniki typu stres, agresja, lęk, trauma, a także ilość absorbowanych toksyn, przyjmowane leki czy nawet stosowana dieta mogą wpłynąć na funkcjonowanie przyszłych pokoleń. Do zmian epigenetycznych dochodzi wówczas, kiedy ekspresja genów która polega na chemicznej modyfikacji materiału jądrowego ulega przekształceniu w wyniku udziału specyficznych enzymów. Powstała w ten sposób transmisja międzypokoleniowa może sprawić, że stres doświadczany przez rodziców wywoła biologiczne zmiany u ich potomstwa. O podświadomej próbie przeżycia tego, co nie zostało „rozwiązane” wspominał już ponad sto lat temu Zygmunt Freud. Nawiązywał on do faktu, że nieprzepracowane traumy są powtarzane w kolejnych pokoleniach rodziny. Mówił o tym, że żadne pokolenie nie potrafi ukryć swych ważnych procesów psychicznych przed pokoleniem następnym. To rodowa lojalność powoduje, że na poziomie podświadomym zachodzi „przymus odtwarzania” traumy. Carl Jung również uważał, że to co zostaje zepchnięte do podświadomości, nie znika, ale powraca jako nasz los, nasze przeznaczenie (Wolynn 2017).

Traumy transgeneracyjne i duchy przodków

Psychoanalitycy zaobserwowali, że w psychopatologii pacjentów istotną rolę zajmuje materiał psychiczny, który został przejęty od przodków. Zajmowali się tym w szczególności Nicolas Abraham i Maria Torok. Znawca literatury psychoanalitycznej Nicolas T.Rand tak pisze o koncepcjach Abrahama: „psychopatologia osoby, a w zasadzie symptomy choroby nie wynikają z doświadczeń życiowych jednostki, ale z psychicznych konfliktów, traum i sekretów kogoś innego. Poprzez symptomy potomka prowadzona jest psychoanaliza kilku pokoleń (rodzice, dziadkowie, wujowie i inni).” Znany terapeuta traumy dr Peter A. Levine wspomina: „w swojej pracy z dziećmi i wnukami osób, które przeżyły Zagładę, wielokrotnie widziałem ogólne symptomy stanów lękowych i depresji. Zauważyłem także, że osoby te opisują zadziwiająco konkretne i często przerażające obrazy, doznania i emocje związane z wydarzeniami, które wydają się prawdziwe, a które to nie mogły się im nigdy przydarzyć. Udało mi się jednak potwierdzić, że wiele z tych wydarzeń spotkało tak naprawdę dziadków, pradziadków moich pacjentów, a nie ich samych. Dzieci doświadczały jednak traumatycznych wspomnień rodziców, tak jakby były ich własne. Co ważne, większość dziadków i rodziców nie dzieliła się tymi wspomnieniami z dziećmi” (Levine, 2017). Znany psychoanalityk Hans W. Loewald stwierdza: „w trakcie psychoanalizy dawne duchy mogą ponownie obudzić się do życia. Ci, którzy je znają mówią, że pragną być one uwolnione od swego życia jako duchy i odprowadzone na wieczny spoczynek jako przodkowie. Jako przodkowie żyją nadal w obecnym pokoleniu, natomiast jako duchy są zmuszone nawiedzać to pokolenie swoim życiem cieni. W świetle opracowania materiału psychicznego duchy nieświadomości są odprowadzone i pochowane jako przodkowie, a ich moc jest przejęta i przekształcona w nową intensywność obecnego życia.”

Lojalność rodzinna, a przekazy transgeneracyjne

Pojęcie lojalności rodzinnej wprowadził psychiatra Ivan Boszormenyj-Nagy. Lojalność rodzinna ozumiana była jako wewnętrzne, osobiste, często nieświadome oczekiwania, zobowiązania powstałe wobec rodziny generacyjnej (tej, w której się urodziliśmy), towarzyszące nam w dorosłym życiu i realizowane w rodzinie prokreacyjnej (tej, którą zakładamy). Oznacza to, że zachowania, symptomy, objawy występujące u kogoś z członków rodziny, zazwyczaj dziecka, mogą być wyrazem głębokiej rodzinnej lojalności. Dziecko, które jest w rodzinie „najsłabszym ogniwem”, jest najwrażliwsze jeśli chodzi o spłacanie rodzinnego długu. Dług ten oznacza wszystko to, co dziecko otrzymało od rodziców, czyli będzie to miłość, czas, uwaga, poświęcenie, troska. Spłacanie tego zobowiązania odbywa się czasem świadomie, a czasem – nie. Świadomy sposób spłacania długu wobec rodziców – to utrzymywanie więzi, troska i adekwatna pomoc starzejącym się rodzicom. Nieuświadomiony sposób, czyli transgeneracyjny, oznacza, że to co otrzymaliśmy od naszych rodziców w postaci ich pragnień, wyobrażeń czy zamiarów wobec nas, przekażemy naszym dzieciom. Transgeneracyjny przekaz jest nieuświadomiony i niewidoczny dla członków rodziny. Rodzice zazwyczaj uważają, że nie mają wobec swoich dzieci żadnych oczekiwań ani pragnień co do ich przyszłości. Dzieci również nie czują często żadnej presji czy nakazów ze strony rodziców. Lojalność przejawia się zatem w przypadkach, zbiegach okoliczności czy objawach psychopatologicznych (wybór zawodu, powtarzające się wydarzenia, choroby lub skłonności do chorób). Zadaniem terapii jest znalezienie nieświadomego wzorca, uwolnienie ukrywanych napięć, zrozumienie funkcji objawu w rodzinie a następnie przeformułowanie go na bardziej rozwojowy dla rodziny.

Ukryte dynamiki rodowe i oczyszczanie traum pokoleniowych

W procesie powrotu do zdrowia chodzi o to, aby osoba stała się bardziej świadoma siebie. Ważne tu będzie odnalezienie źródła niedomagania w ciele, ujawnienie blokujących, ukrytych dynamik rodowych. Wobec czego, jeżeli towarzyszą Ci różnego rodzaju dolegliwości, które pojawiają się bez określonych przyczyn biologicznych sprawdź czy ich podłoże nie jest czasem psychologiczne.  Choroby, w których oferuję psychologiczne wsparcie to przede wszystkim nowotwory, choroby przewlekłe (genetyczne), bezpłodność,  choroby tarczycy, układu oddechowego (astma oskrzelowa), choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze, choroby skóry, układu pokarmowego, otyłość, zaburzenia snu, migreny, zaburzenia odżywiania, cukrzyca i wiele innych. Spotkałam na swojej drodze wspaniałych nauczycieli, którzy pokazali mi jak pomagać innym i przywracać wiarę pacjentów w lepsze jutro.

Opinie klientów trauma transgeneracyjna:

Karolina: „Cudowna osoba, całkowicie sfokusowana na tym co robi… Jestem pod ogromnym wrażeniem… Głęboko poruszające konsultacje prowadzące do uzdrowienia… Polecam wszystkim gorąco, sądzę że kontakt z Panią Kasią zmieni wasze spojrzenie na siebie, rodzinę, życie… A co najważniejsze zmieni wewnętrznie was i uzdrowi. Pozdrawiam ciepło.”

Ania: „Polecam gorąco Panią Kasie – jest w 100 % oddana temu co robi i pomaga z otwartym sercem – chwilach słabości zawsze wspiera dobrym słowem. Jestem wdzięczna ze nasze drogi się spotkały ”

Anita: „Bardzo polecam Klinika Zdrowia Ohana. Dzięki pracy która wykonujemy czuję się lepiej, udaje mi się zmienić moje życie ,daje mi więcej wiary w siebie rozmowa z Panią Kasią. Dodatkowo świetnie rozumie drugą osobę, próbując jej pomóc. Z całego serca polecam.”